Van de gevangenis naar de re-integratie: het RePR, 25 jaar steun

Weet je, in het leven gaan we allemaal wel eens de mist in. 

Hoe vaak zijn we al niet weer opgestaan? 

Niemand is perfect, we zijn allemaal wel eens van het pad geraakt. 

Ik blijf hopen het pad te vinden – dat pad waar ik soms bang voor ben.

In het leven komen en gaan de dingen, daar kunnen we niets aan doen. 

Er is weinig nodig om gelukkig te zijn, je moet tevreden zijn met het noodzakelijke. 

Een beetje liefde en een klein gebaar, en de natuur doet de rest.  

Dank je papa, dank je mama, vandaag begrijp ik wat jullie me hebben geleerd.

In de zomer maakte ik in de gevangenis kennis met een vlieg in mijn cel. Ze is heel klein en schattig, eet en slaapt dicht bij mij. Ik besloot dus haar te temmen.

De Vlieg groeide terwijl ik in de cel zat, en uiteindelijk raakte ik aan haar gehecht en ook zij leerde me beter kennen. 

Ze werd mijn celmaatje als ik alleen was. Met haar kan ik praten, loslaten en overal om lachen. Als ik lang slaap, maakt ze me wakker door vlak bij mijn oor te vliegen. Ze neemt levensgevaarlijke risico’s. 

Op een dag vertrok de vlieg naar een nieuw leven buiten deze muren. Ik hoop dat het goed met haar gaat, want zelfs voor een vlieg is het buiten moeilijk om te overleven. 

Ik zou graag een vlieg willen zijn – al was het maar om haar te kunnen vergezellen op haar weg naar vrijheid.