Een archief onder de loep
In het 44 hectaren grote Josaphatpark vinden wandelaars niet alleen een rijke flora, maar ook een pittoreske, wilde en tamme fauna. Het park biedt al lang onderdak aan pauwen.
Inrichting van de groene long van Schaarbeek
De Josaphatvallei die zich door het hart van Schaarbeek slingert, staat bekend om zijn landelijke charme en legendes. Aan het eind van de 19de eeuw, toen Schaarbeek in volle ontwikkeling was, wou het gemeentebestuur deze unieke, groene ruimte behouden. Daarom besloot men er een landschapspark van te maken, een heuse wandelplek voor de Schaarbekenaren, maar ook voor de inwoners van de omliggende gemeenten.
Desondanks behield het park, naar een ontwerp van Edmond Galoppin, zijn landelijke en rustieke karakter dankzij de honderden jaren oude bomen, vijvers en watervallen. Om er een ontmoetingsplek voor groot en klein van te maken, werd het doorspekt met speelpleinen en dieren, voor recreatieve zowel als educatieve doeleinden.
De volière
In 1913 werd een eerste volière ingehuldigd, om de honderden vogels in onder te brengen die bij de Zoo van Antwerpen waren aangekocht. De bezoekers van het park kunnen er eenden, parelhoenen, ganzen, zwanen en fazanten bewonderen, maar ook pauwen. Met hun prachtige verenkleed springen die meteen in het oog. De verkoop van eieren van deze verschillende vogelsoorten is ook een financiële opsteker voor het bestuur.
Plan voor de bouw van een nieuw verblijf
Dit plan is een ontwerp uit 1929 voor de bouw van een nieuw pauwenverblijf, in combinatie met een duiventil, waarin de oude volière moest worden verwerkt. Het ontwerp werd echter nooit uitgevoerd. Pas in de jaren ‘50 werd een nieuw gebouw opgetrokken – dat staat er trouwens nog altijd, naast de ezelstal.
De hoofdattractie van het park… de pauwen!
Mensen komen van heinde en ver om de pauwen te zien – de trots van het park. Die werden zelfs het centrale thema van enkele postkaarten uit het begin van de 20ste eeuw. Maar niet iedereen is blij met de pauwen. Vorige eeuw kloegen verscheidene buurtbewoners immers over het lawaai van deze vogels en vooral de geluidsoverlast ‘s nachts. Maar het gemeentebestuur wou de pauwen niet kwijt en verkoos om de nachtrust van enkelen op te offeren. Daardoor konden de bewonderaars van deze vogels hun neus tegen de grote volière van het park blijven drukken.
Jammer genoeg verdwenen de verschillende neerhofdieren beetje bij beetje in de loop van de jaren 2000, als gevolg van ziekten die de onderhoudsdienst van het park moeilijk kon behandelen. Er wordt echter aan een nieuw project gewerkt. Er is dus nog hoop dat we op een dag weer pauwen rond de volière kunnen zien lopen.